Suchergebnisse

De Q-methode is recentelijk bezig aan een opmars. Ook in Nederland maken er meer mensen gebruik van. Mijn eigen ervaringen zijn positief. In aansluiting op interpretatief werk kan Q een zinvolle aanvulling zijn. Zelf heb ik de benadering ingezet om een deel van mijn interpreterend verkregen bevindingen (Bröer, 2006) te toetsen (Kroesen & Bröer, 2009). Het bleek dat de factoren die wij met Q verkregen, leken op de discoursen die ik eerder had benoemd. Deze ervaring bracht ook twee problemen met 'Q' aan het licht: de selectie van de statements en de aannames over subjectiviteit zoals Q die construeert.

Het doet goed wanneer je proefschrift echt gelezen wordt. En ik voel me vereerd met de opmerking van Astrid Souren dat mijn boek haar anders heeft laten kijken naar de krant. In haar recensie is echter ook een aanzienlijk misverstand geslopen. Zij heeft de indruk dat ik de centrale stelling – beleidsdiscoursen vormen onze beleving van problemen – niet toets, maar alleen wil bevestigen en wil illustreren met mijn proefschrift. Deze conclusie trekt zij op grond van p. 35: daaruit zou blijken dat ik alleen die uitingen over geluid onderzoek 'die aansluiten bij het dominante politieke discours'. Dat zou inderdaad toetsend noch explorerend zijn. Op p. 35 staat echter dat het onderzoek zich alleen richt op vliegtuiggeluiden en niet op de gehele geluidsomgeving waarbinnen vliegtuiggeluiden optreden. Daarmee volg ik inderdaad de afbakening die het Nederlandse beleid maakt. Maar die afbakening betreft het object van onderzoek – vliegtuiggeluid – en niet mogelijke betekenissen daarvan. Zoals in dezelfde alinea ook staat, hoeven burgers die afbakening zelf niet te maken. Zij zijn vrij om vliegtuiggeluiden op allerlei manieren te beschrijven. Burgers kunnen de beleidsmatige afbakening overnemen (dat noem ik consonantie), deels overnemen en deels verwerpen (dat noem ik dissonantie) of vanuit een heel ander discours interpreteren (dit noem ik autonomie). Deze drie mogelijkheden zijn gelijkwaardig onderzocht. Ik heb uitingen van burgers over vliegtuiggeluiden verzameld die wel én uitingen die niet in beleidsprocessen tot stand zijn gekomen: inspraakreacties, hinderklachten, ingezonden brieven en interviews. Ook binnen elke bron heb ik gestreefd naar zo groot mogelijke diversiteit. Op die manier is het mogelijk om consonante, dissonante en autonome uitingen op te sporen. Het blijkt dat de meeste uitingen het beleidsdiscours (op onderdelen) reproduceren. Uit mijn analyse had ook naar voren kunnen komen dat burgers het geluid overwegend anders beleven dan in het beleid besloten ligt. Het onderzoek bevat voorbeelden daarvan.

Social movement researchers propose different ways to incorporate meaning into structural approaches, notably into political opportunity structure (POS) theory. In this article we further develop one of the recent attempts to do so: discursive opportunity structure theory (DOS) as proposed by Koopmans and Olzak. We pay particular attention to the role of feelings. Although the DOS model correctly points toward the discursive construction of political opportunities, it does not explain why certain events are experienced as opportunities by potential activists. We propose the reason is two-fold: 1) discourse contains feeling rules and 2) discourse resonance implies the shaping of protest subjectivity. Our model is applied to a specific case: protests against aircraft noise annoyance in two countries. We show that feeling annoyed by aircraft sound is shaped by specific policy discourses, which then prepares the ground for protests.

This study focuses on the changing meanings of COVID-19 in three prominent Dutch newspapers: De Telegraaf, De Volkskrant and NRC Handelsblad. We focus on the volatility of meanings, and how certain meanings stabilize and create a path dependence in how our society understands COVID-19. We combine a topic-model analysis of about 19,000 newspaper articles published from December 2019 to August 2020 with a qualitative content analysis. The results show how COVID-19 changes from an external threat to an internal risk, how COVID- 19's meanings and categories-at-risk are dynamic, and how certain perspectives dominate the public debate at the expense of others. For example, the suffering of COVID-19 patients became secondary to the suffering of nonpatients and a probabilistic, administrative perspective on the virus. Such dominant definitions of the problem are directed by the government's policy. There is also critique. We see that newspapers' attention for Viruswaanzin, Viruswaarheid, and Red Team rises in the summer of 2020, although their coverage is then still quite marginal. We expect that these organizations are part of new social movements which can increasingly gain importance and form an interesting area for new research.

This article examines how Dutch citizens with long-term care needs have used existing legal opportunities to respond to cuts in publicly financed care. Unexpectedly, most did not make use of their right to appeal the reduction or elimination of their previous entitlements, even when this led to marked problems in daily life. Thirty interviews with disabled and elderly persons and their care-givers revealed that specific social norms on how to feel about the cuts inhibited the lodging of appeals. Given the new policy's stated intention of preserving care for the most needy, many affected clients felt they had no right to be angry. Despite their (often objectively warranted) grievances, they did not appeal as breaking with the new moral code would trigger feelings of shame – of not being autonomous, of demanding too much when others are worse off, and of appearing ungrateful.

Inspired by the potentials of web-based collaboration, in 2014, a group of social scientists, students and information specialists started tinkering with software and methodology for open online collaborative research. The results of their research led to a gathering of academics at the #ethnography Conference Amsterdam 2014, where new material was collected, shared and collaboratively interpreted. Following the conference, they continued to develop software and methodology. In this contribution, we report on the aims, methodology, inspiring examples, caveats and results from testing several prototypes of open online research software. We conclude that open online collaborative interpretation is both feasible and desirable. Dialogue and reflexivity, we hold, are able to transcend separated perspectives and stimulate agreement on a set of distinct interpretations; they simultaneously respect the multiplicity of understandings of social phenomena whilst bringing order into this diversity.